جمهوری اسلامی یا نظام شاهنشاهی

 

تفاوت طرفداری از «جمهوری اسلامی» و طرفداری از «نظام شاهنشاهی».

 

طرفداری از نظام جمهوری اسلامی به معنای طرفداری از همه کارهایی نیست که در زمان زمامداری این سیستم حکومتی انجام می شود.

پس حامیان جمهوری اسلامی، شریک هیچکدام از اشتباهات این نظام سیاسی نیستند.

زیرا بهترین نوع نظام سیاسی در عصر غیبت معصوم، رهبری دینی و اسلامی با تکیه بر رأی مردم می باشد؛ هر چند امکان خطای رهبری و مردم وجود دارد. مانند پیروی از قاعده عقلانی و منطقی در زندگی که چه بسا گاهی به خاطر موانعی، نیل به هدف ناتمام و طولانی مدت شود.

اما طرفداری از نظام شاهنشاهی، حمایت از یک مبنای غلط است. حکومتی موروثی که علاوه بر فقدان نقش مردم در انتخاب رهبران و تصمیمات کلان و غیر کلان، بر پایه استبداد و خواسته های خانواده سلطنتی می باشد.

حمایت از نظام سلطنتی، مستلزم مشارکت در ظلم و شرور این سیستم است، بدون اینکه بهره ای از پیامدهای قلیل خوب این سیستم وجود داشته باشد. مانند پیروی از راه غلط که چه بسا به مقصد برسد، اما توسط هیچ عاقلی توصیه نمی شود.

حکومت فقط برای مردم و حکیمان جامعه است و نه برای شاهان و شاهزادگان.

 

روایت اخلاقی از امام علی علیه السلام

امام علی علیه السلام می فرماید: «القلب مصحف البصر»؛🌼🌼🌼
شاید بتوان این روایت را این گونه به طور آزاد ترجمه کرد که: «مواظب داده های دیداری و شنیداری خود باشید که این ها در جهت گیری فکری شما سهیم هستند».
آنچه انسان می بیند، قطعا بر صفحۀ فکر و اندیشه او اثرگذار است؛
🌙🌙🌙
اگر بشر امروز به تأثیرگذاری رسانه باور نداشت، شاهد این همه تولیدات نوشتاری، تصویری و شنیداری و ... در کمپانی های بزرگ سینمایی و مجازی دنیا نبودیم.
این دیده ها و شنیده ها، کشاورز کشتزار قلب آدمی هستند.
🌸🌸🌸
کسی که چشم و گوشش انس به محصولاتی با محتوای «باور به خدا، امید به زندگی، مهربانی به انسان ها و ...» دارد، رفتاری بسیار متفاوت با کسی دارد که روز و شبش آکنده از دیدن «خیانت، بی وفایی، ابتذال و هرزگی و ...» است.
🌾🌾🌾🌾
پس مواظب باشیم چگونه بذری در صفحه دل خویش می کاریم و علف های هرز را بچینیم تا از هرزگی در امان بمانیم.

حکمت تدوین قوانین دینی و اجتماعی

حکمت وضع احکام و قوانین دینی و اجتماعی، فقط جلوگیری از آسیب رسیدن به بدن نیست.

احکام فراوانی وجود دارند که رعایت نکردن آنها هیچ ضربه ای به جسم انسان وارد نمی کند، اما دارای منع هستند.

مانند خوردن آب در ظهر ماه رمضان یا خواندن نماز بدون قرائت حمد؛ یا در جامعه انسانی، انجام برخی کارها، جز نبایدهای اجتماعی است، اما هیچ ضربه ای به بدن نمی زند؛ مانند: پوشیدن لباس سفید در مراسم عزاداری در جامعه ایرانی یا استفاده از کلمات ناپسند در جمع خانوادگی یا نوجوانان.

قوانین دینی و اجتماعی، دایره ای وسیع تر از جسم انسان را در نظر گرفته و برای حفظ آداب و رسوم هر جامعه، و مهم تر از آن، محافظت از آرمان هایی مانند آرامش روحی بشر، ترویج و حفظ بنیان خانواده، کمال اخلاق و معنویت، به تبیین باید و نبایدها می پردازند.

پس اگر خوردن حتی یک قاچ از هندوانه دیگران ممنوع است، این به خاطر جسمانی داشتن هندوانه نیست؛ بلکه قرار است حریم مالی افراد حفظ شود.

یا اگر نباید به موی نامحرم نگاه کرد یا بدن او را لمس کرد، حتما به این دلیل نیست که با این نگاه یا لمس، به بدن شما یا او ضربه ای وارد شود؛ بلکه این منع به خاطر آرمان والایی مانند حفظ بنیان خانواده و جلوگیری از سست شدن آن وضع شده است.

اگر همه ادیان آسمانی مانند یهودیت، مسیحیت و اسلام، تأکید فراوان بر حرمت زنا، قمار، شراب، ربا و ... را دارند، ملاک این حرمت ها فقط مراقبت بر سلامتی جسم نیست؛ بلکه باید حکمت آنها را بالاتر از امور جسمانی دانست.

ربا یعنی از بین رفتن روح دردمندی نسبت به دیگران؛ زنا یعنی نبودن حس مسئولیت شناسی نسبت به حریم خانواده؛ شراب یعنی از بین رفتن عقلانیت و حیا؛ قمار یعنی ترویج ولنگاری مالی و تنبلی و هزاران حکمت دیگر که ما از آن غافل هستیم.

ربا حرام است حتی یک ریال آن؛ زنا حرام است حتی با یک نگاه؛ شراب حرام است حتی به یک قطره.

آیا می توان گفت: هزار تومان دزدی خوب است و چند میلیارد آن بد؟؟ نسبی بودن بدی گناه، یعنی از اول بگویید: هیچ گناهی بد نیست.

مجاز دانستن یک قطره شراب، یک بار زنا، یک بار دزدی در سال، یک بار اختلاس، یک بار قتل، یک روز بی حجاب آمدن در خیابان و ... یعنی به استهزا گرفتن وضع قوانین و حرکت به سوی جامعه بی قانون.

لطفا خودمان را فریب ندهیم؛ رسیدن به سعادت فردی و اجتماعی در گرو وضع قانون و رعایت آن است. بدون رعایت قانون هایی که مبتنی بر دستورات الهی و نظریات کارشناسان است، اندیشه سعادت جامعه، آرزویی پوچ خواهد بود.

روز جهانی کورش، حقیقت یا دروغ ؟

• 
  

پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تقریباً ده سالی است که از روز ۲۹ اکتبر، مصادف با ۷ آبان، به عنوان «روز جهانی کوروش بزرگ» یاد می‌شود. این موضوع، هم در فضای مجازی و هم در دنیای حقیقی، در سطحی وسیع مطرح گشته و می‌گردد، و چنان پیرامون آن با آب و تاب سخن گفته می‌شود که هرگونه «زیر سؤال بردن» آن مصداق «وطن‌فروشی» و «خیانت» شمرده می‌شود! برخی متعصبانه چنان بر نام و یاد این روز، اصرار می‌ورزند که به هیچ کس فرصت نقد و بررسی نیز نمی‌دهند. اما به راستی «روز جهانی کورش» در کدام سازمان و یا نهاد رسمی بین‌المللی ثبت شده است؟ آیا ادعای جهانی بودنِ Cyrus day درباره 29 اکتبر صحیح است؟ یا ناشی از توهماتِ عده‌ای سرخورده و بیمار است؟!


پاسخ این است که در هیچ یک از تقویم‌ها و گاهشماری‌های رسمی بین‌المللی، ابداً نامی از روز جهانی کورش وجود ندارد! هیچ یک از سازمان‌ها و نهادهای جهانی هیج روزی را به نام «کورش بزرگ» نامگذاری نکرده‌اند. لذا هر آنچه درباره‌ی این روز گفته می‌شود صرفاً ناشی از توهمات و تخیلات عده‌ای از سران جریان باستان‌گرایی است که برای ارضاء سرخوردگی‌هایشان دست به چنین جعلیاتی می‌زنند.

اکنون نگاهی به تارنمای رسمی سازمان ملل متحد (United Nations) و سازمان یونسکو (Unesco) می‌اندازیم و روزهای جهانی ثبت شده (International Days) را بررسی می‌کنیم. تصویری از سایت رسمی سازمان ملل متحد:

پدر من کوروش نبود؛ پدر من کارگر ساده است که ....

متن زیر خیلی به دلم نشست .... زیرا واقعا پدر من شاه نبوده است!!!!

تا آنجا که یادم هست، روزی بر دیوارهای شهر نوشتم که: قسم به دستان پینه بسته پدرم؛ من هیچگاه شاهان را دوست ندارم و به آنها رأی نمی دهم.

وقتی آنها در بالای مقبره جعلی کوروش فریاد می زدند که پدر ما کوروش است؛ ما مشغول درس دادن بودیم تا حق التدریسمان را بعد چند ماه بگیریم.

پدرانمان نیز سر کار بودند؛ کسی برای آنها ساعت کار نمی زد که بروند و در میان جمعی که برخی روسری از سرشان برداشته بودند، فریاد بزنند پدر ما کیست.

متن را بخوانید:

جماعت شاه پرست رفته اند سر قبر کوروش و نعره زده اند:🗣 #کوروش پدر ماست! 🗣
جماعتی که به محض کوچکترین روشنگری درباره جعلهای تاریخی، عربده می کشند که :rage: کوروش و فلان شاه، تاریخ ماست!! به تاریخ و اجدادمان احترام بگذارید!🗣
:point_down::point_down::point_down:
:diamond_shape_with_a_dot_inside: اما اجداد من، آن کارگر ساده ای بوده که با زحمت، کاخ های عظیم را برای شاهان ظالم میساخته. :diamond_shape_with_a_dot_inside: اجداد من آن دهقان ساده ای بوده که یک از پنج سهم کل درآمدش را باید به شاهان مالیات میداده. :diamond_shape_with_a_dot_inside: جد من آن کفاشی است که به شاه ساسانی گفت کل دارایی ام را میدهم که فقط اجازه کسب سواد به فرزندم بدهی اما به او گفتند چون تو از طبقه پایین جامعه ای حق تحصیل نداری!! :diamond_shape_with_a_dot_inside: جدم آن ایرانی است که گفت سر به دار می دهم اما تن به ذلت نمیدهم. :diamond_shape_with_a_dot_inside: اجداد من فارابی ها، ابن سیناها، مولوی ها، رودکی ها، نظامی ها، خوارزمی ها و تمام آن مردمی هستند که با دادن خون طی قرن ها از شرف این کشور دفاع کردند. جد من میرزا کوچک خان جنگلی است. جد من امیرکبیر است. جد من خواجه نصیرالدین طوسی است. جد من ابوالحسن خرقانی است. جد من بایزید بسطامی است. جد من ابوریحان بیرونی است. جد من سلمان فارسی است. جد من همه شهدای این مرزو بوم هستند.:broken_heart:
:diamond_shape_with_a_dot_inside: پدر من هیچ #شاهی نیست. #پدر من #علی بن ابیطالب(ع) یاور همه یتیمان و مظلومان است. :diamond_shape_with_a_dot_inside:

:warning: کشور من بیشتر از 7000 سال تمدن دارد. خیلی قبل تر از کوروش! و احتیاجی هم ندارم روز آزادی #یهودیان #مبدا_تاریخ من یعنی 2500 سال ادعایی آنها باشد. در کشور من 7000 سال پیش عمل جراحی چشم انجام میشده. چرا باید بخاطر خواست و منفعت سیاسی عده ای، چشمم را روی تاریخ گهربار قبل از هخامنشیان که یهود بزرگش کرده اند، ببندم و خودم با دست خودم تاریخم را جعل و سانسور کنم؟!

:warning: کاش بفهمند که هیچ ملتی به #ستمگرها و تاریخ ستمگری هایش افتخار نمی کند
:warning: هیچ ملتی به دروغهایی که دیگران برای تاریخش بافته اند، به یک تاریخ دروغین و جعلی، احترام نمیگذارد
:warning: کاش بفهمند #تاریخ ایران، تاریخ #مردم آن است، نه #شاهان آن.
:no_entry: اجازه دزدیدن هویت واقعی مان را نمی دهیم.:no_entry:

:hibiscus: با بازنشر مطلب از
:id: @j_shobheh :point_left:
به گسترش آگاهی کمک کنید.

عکس ها

چیستی استبداد در دیدگاه کواکبی

چیستی استبداد در دیدگاه کواکبی[1]

از نظر کواکبی[2]، «استبداد صفت حکمرانی است مطلق ­العنان که در امورات رعیت چنان‌که خود خواهد تصرف نماید، بدون ترس و بیم از حساب و عقابی محقق».

او منشأ استبداد را عدم التزام حکمران به معیارهای شریعت، قانون و یا ارادة ملت می‌داند؛ چه این حکمرانی فردی باشد، چه موروثی، یا از راه غلبه یا انتخاب و چه جمعی باشد و چه مشروطه. هرگاه حکمرانان به قانون گردن نگذارند و قانون­گذاران خود را در برابر ملت مسئول ندانند و ملت با نظارت و پرسش­گری و حسابگری آشنا نباشد، استبداد حاکم خواهد بود. جان کلام آنکه:‌

«سلطنت از هر قسمی که باشد از وصف استبداد خارج نشود تا در تحت مراقبت شدید و محاسبة بی­مسامحه نباشد».

در نگاه کواکبی، حتی اگر حکومتی عادل مورد پرسش و مؤاخذۀ ملت قرار نگیرد و مردم با غفلت و سستی خود، حکومت پاسخگو را به حال خود رها کنند، چنین حکومتی «با شتاب جامة استبداد در پوشد» و با گذشت زمان، آنگاه که چنین حکومتی از دو نیروی ترسناک «نادانی ملت» و «سپاه منظم» برخوردار باشد، از شر آن خلاصی نخواهند یافت.

حکمران مستبد، ارادة فردی و «باید‌ها» و «نبایدها»ی شخصی خود را بر ملت تحمیل می‌کند و چون هراس دارد از اینکه مردم آزادانه سخن بگویند و آزادانه حقوق خویش را مطالبه کنند، سکوت و خفقان را بر جامعه تحمیل می‌نماید. سخن کواکبی در این مورد، صریح و گویاست، آنجا که می‌نویسد:

«حکمران مستبد در امورات مردم به ارادة خویش حکومت نماید، نه به اراده ایشان، و با هوای نفسِ خود حکم کند در میان ایشان، نه به قانون شریعت؛ و چون خود، آگاهی دارد که غاصب و متعدی می‌باشد، لاجرم پاشنة پای خویش بر دهان میلیون‌ها نفوس گذارد که دهان ایشان بسته ماند و سخن گفتن از روی حق یا مطالبة حق نتوانند».

---

[1] منبع: مقاله «استبدادشناسی و دمکراسی‌خواهی در اندیشه‌های عبدالرحمن کواکبی»؛ دکتر علی سید محمودی ؛ اندیشه سیاسی متفکران مسلمان، تهران، پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی، 1390، جلد دهم؛

[2] عبدالرحمن کَواکبی (زاده ۱۲۶۶ قمری در حلب، سوریه) در جهان عرب به عنوان یک انقلابی بزرگ و آزادی‌خواه شناخته می‌شود و از اندیشمندان ضد استبداد بود که با سلطه عثمانیان بر سوریه مبارزه می‌کرد.

سجده بر شاه: سجده بر بردگی

مگر نه اینکه می گویید این شاه کشورگشای خفته در خاک، خداپرست بوده است؛ آیا کدام خدا اجازه می دهد که بر مقبره سجده کنید؟

سجده بر قبر پیامبر و امام معصوم نیز حرام است؛ تا چه رسد سجده بر انسان های دیگر.

امام علی (ع) فرمود: خداوند تو را آزاد آفرید، پس بنده دیگری مباش.

به نظر من، دو بردگی از همه بردگی ها فضاحت بار تر است،

یکی بردگی جهل و دیگری بردگی شاهان کشورگشا.

 

این سجده یعنی هنوز هم من تشنۀ سلطه شاهانی هستم که بدون رأی مردم و تنها بر اساس زور و قدرت و خاندان به سلطنت می رسیدند.

طرفداری از نظام شاهنشاهی، یعنی طرفداری از سیاست ماکیاولی، یعنی طرفداری از بردگی، طرفداری از چپاول ثروت ها و قدرت بدون پرسش.

کاش کمی می فهمیدم.

شبهه علیه مدافعان حرم

برخی از افراد تعریفشان از شیعه، پیرو و مریدی ذلیل است که باید به دور از مبارزه با آمریکا و اسرائیل و آل سعود و دیگر یزیدیان زمان، تنها بر یزید 1400 سال پیش لعن و نفرین بفرستد.

شیعه یعنی هر روز حسینی هست که نیاز به یاری تو دارد و هر روز یزیدی هست که باید برایش خار چشم و استخوان گلو باشی.

سلام بر مدافعان حرم اهل بیت

گریه بر جهل!!!

شیعه یعنی منطق و عقلانیت.

شیعه یعنی مکتبی که ادعا دارد امامی دارد که او می تواند همه دنیا را به بهترین صورت اداره کرده و انسان ها را به سعادت دنیا و اخرت برساند.

بهترین راه برای از بین بردن این مکتب، نفوذ دادن جهل و نادانی در بین پیروان این مکتب است. یعنی اضمحلال درونی.

قمه زنی، نه دارای منطق عقلی است و نه دارای مستند شرعی.

اما وقتی فردی جاهل باشد، برای کارش آسمان و ریسمان به هم می بافد تا کارش را منطقی جلوه دهد.

مثلا می تواند استدلال کند که اگر کار ما غلط است، پس چرا برخی مسیحیان نیز این کار را می کنند؟

عکس الف

 

یا می تواند، با نقل و استناد دروغین به امامان معصوم، کار خود را توجیه کند. (عکس ب)

 

در حالی که هم اصل کتاب دارالسلام (نام کامل کتاب:دار السلام فی ما یتعلق بالرؤیا و المنام؛ یعنی کتابی که خود نویسنده نیز علت آن را بیان خواب و رؤیا می داند) جای بحث دارد و هم داستان مذکور که بر اساس نقل از برخی کتاب های کشکول (مجامیع) توسط محدث نوری نقل شده است.

داستان دارالسلام مربوط به جلسه روضه نیست؛ بلکه مربوط به وقتی است که در شام سر بریده را در دامن بانویی از بانوان حرم قرار می دهند و امام بی تابی می کنند. در حالی که چنین چیزی علاوه بر ضعف سند، در دلالت نیز با رسالت امام در شام و سیره قرآنی و روایی تنافی فراوان دارد.

سخنان احمد حنبل در شان امیر المومنین

** سخنان احمد حنبل در شان امیر المومنین

* علی جان پیامبر است

یکی از فقهای اهل سنت احمد بن حنبل در جلسه ای که فرزند او  با دوستانش ترتیب داده بود حضور داشت دوستان فرزند احمدبن حنبل راجع به افضل صحابه سئوال کردند؟ احمدبن حنبل افرادی را نام برد و امام علی را در ردیف صحابه نام نبرد! فرزند او سؤال کرد: ما با توجه به شناختی که از شما داشتیم گمان می کردیم در ردیف صحابه از علی هم نامی می‌برید اما یادی از علی‌(ع) نکردید؟! احمدبن حنبل گفت: مگر نگفتید افضل صحابه؟! علی که جزو صحابه نیست بلکه به گواهی آیا مباهله علی‌(ع) نفس پیامبر‌(ص) است .این مطلب را از زبان احمدبن حنبل شنیدن مزه دارد .

* کرسی خلافت با علی زینت یافت

باز از پسر احمد بن حنبل نقل شده: من با دوستانم راجع به خلفا و خدمات ایشان  بحث می کردیم و خدمات خلیفه اول و دوم و سوم را بیان کردیم و پدر ساکت بود؛ سخن که به  علی بن ابیطالب رسید او به سخن در آمد و گفت : می دانید فرق بین علی‌(ع) و دیگران چیست ؟ دیگران با تکیه بر کرسی خلافت زینت یافتند اما کرسی خلافت با علی با خلافت علی زینت یافت .