شرکت یا رضایت امامان به جنگ های صدر اسلام

جمله معروفی هست که می گوید: تاریخ آن چیزی نیست که دوست داریم یا دوست نداریم. تاریخ یعنی واقعیتی که در گذشته اتفاق افتاده است و ما تنها آن را می شنویم.

غرض اینکه متحیرم چرا برخی این همه زور می زنند که امام علی و فرزندانشان را دوست خلفا نشان داده و بگویند امامان شیعه به فتوحات آنها راضی بوده اند و یا در جنگشان شرکت داشتند.

به قول معروف اصل بر عدم است تا خلافش ثابت شود. دوستانی که سندی محکم در مورد حضور امامان شیعه در جنگ نقل شده مسلمین با ایران و روم دارند، ارائه کنند. سندی که نام راویان و احوال آنان مشخص باشد و دسته اول باشد. نه تواریخی که همه به یک راوی برسند و او هم مجهول باشد. علامه عسگری در مباحث تاریخی نام 150 صحابه ذکر کرده اند که ساختگی هستند. یعنی اصلا وجود خارجی نداشته اند اما در کتاب های حدیثی و تاریخی نقل های فراوانی از آنها آمده است. پس راز خیلی از سخنان عجیب و غریب که در مورد پیامبر و امامان آمده حل می شود. برخی صحابه هم مانند ابوهریره هستند که با وجود اینکه اسلامشان سابقه ای چندان ندارد، اما بیش از 5000 روایت از پیامبر نقل کرده اند. واقعا با این اوضاع چطور شما به امثال کتاب طبری اعتماد می کنید؟