سر زیبائی عالم

و سرّ نظام احسن داشتن جهان هستی، آن است که از ذاتی نشئت گرفته که نه تنها حَسَن بلکه حُسن محض و جمال صرف است و او ذات اقدس اِله است که هستی محض و همه کمالات، عین ذات اوست؛ البته چیزی زیباتر از جهان موجود، فرض نمی‏شود و محال است. بنابراین، چون خود ذات اقدس اِله، هستی محض، جمال صرف و جمیل محض است، آیات و نشانه‏های آفرینش او نیز دارای نظام احسن است؛ همان خدایی که مبدأ پیدایش جهان است، با جمال و جلالش، مبدأ پیدایش انسان است و همان خدایی که جهان را به (احسن کلّ شی‏ء خَلَقَه) و (أعطی کلّ شی‏ء خلقه ثم هدی)؛ می‏ستاید و با جمال می‌راید، آفرینش انسان را هم به «احسن تقویم» می‌ستاید: (لقد خلقنا الإنسان فی أحْسن تقْویمٍ  ثم رددناه أسفل سافلین).

آیت الله جوادی آملی، مبادی اخلاق در قرآن،ص 75.