چرایی عزاداری من برای امام حسین (ع) و یارانش

همیشه با آغاز محرم، سیل شبهات علیه این «همایش بزرگ خداپرستی و انسان دوستی» نیز شروع می شود.

شبهاتی خالی از استدلال، و معمولا پر از تحریکات متعصبانه توخالی.

مراسم عزاداری امام حسین و یارانش، همایشی است سالانه برای اینکه زیبایی های الهی و انسانی، هر ساله تکرار شوند و در گذر زمان و زندگی روزمره گم نشوند:

1. ما برای «علی اصغر شش ماهه» گریه می کنیم که بگوییم نباید کودکان را از حق زندگی و نعمت های خدادادی محروم کرد. امام حسین فرمودند اگر به من رحم نمی کنید، به این طفل صغیر رحم کنید؛ اما شهادت علی اصغر نشان داد که کودکان نیز از جنون شهوت مقام پرستی یزیدیان در مصونیت نیستند. همان چیزی که امروز در مورد کودکان یمن و عراق و سوریه و.... می بینیم.

گریه برای علی اصغر یعنی گریه برای همه کودکان جهان که در گرسنگی و بی آبی، گرفتار ظلم استکبار جهانی هستند.

2. دوستداران امام حسین (ع)، هرساله همایش «ظلم ستیزی» دارند. همایشی به معنای خط زدن «بی تفاوتی».

بزرگترین درد یک جامعه آن است که افراد نسبت به ظلم ستمگران بی تفاوت باشند. نسبت به بدی ها سکوت کنند و با این سکوت راه را برای فربه شدن ستم و از بین رفتن مظلوم هموار سازند.

ظاهرش سینه زنی، زنجیرزنی و کوبیدن بر طبل و سنج است، اما باطن آن مشت ها و ضرباتی است که بر پیکره ظلم و کنار آمدن با ظالم زده می شود.

کسانی که با عاشورا مبارزه می کنند، آگاهانه یا ناآگاهانه در پازلی قرار گرفته اند که خواهان خاموشی این روحیه ظلم ستیزی هستند. روحیه ای که ارکان ستم را بر خواهد افکند.

3. روضه «حر» یعنی همیشه راه برای برگشتن وجود دارد. ناامید مشو و اگر فهمیدی که مکانت را درست انتخاب نکرده ای و در لشگر یزید هستی، بیا و در لشکر نور و حقیقت یعنی لشکر امام حسین (ع) قرار بگیر.

4. روضه «جون» که غلامی سیاه چهره بود، یعنی در مکتب امام حسین (ع) انسان ها به خاطر رنگ پوستشان از دیگران جدا نمی شوند. سیاهان نیز چون دیگران بدون هیچ شعار و تعارفی انسان هستند. جون کسی است که هر صبح و شام در زیارت عاشورا به او سلام داده می شود. زیرا او از اصحاب امام بود. و چه غیر سیاهانی مانند عمر سعد و حرمله و ... که به خاطر سیاهی رفتارشان لعن می شوند. مکتب امام حسین یعنی مکتب مبارزه با نژاد پرستی.

5. روضه «دخترکان حرم حسین (ع)»، یعنی دلسوزی و محبت به کسی که از باستان تاکنون در همۀ کشورها مورد بی احترامی قرار گرفته است. عربی که او را زنده به گور می کرد و ایرانی که به او ارث نمی داد و بانوان را چند طبقه کرده بود و غربی که زن را ابزار شهوترانی خود قرار داده بود. محبت از او سلب شده و ضعیف نگه داشته شده است. همان کسی که در مکتب تشیع، رحمت الهی و ریحانه بهشتی نامیده شده است. عاشورا یعنی محبت به دختران و خواهران و مادران و دوست داشتنی آنها. یعنی زن امانتی الهی است که باید با او کریمانه برخورد کرد. (عاشروهن بالمعروف: بازنان به نیکویی و پسندیده رفتار کنید/قرآن).

6. روضه «عباس» یعنی یادآوری غیرت و شجاعت؛ یعنی تا وقتی تو هستی باید در حرم احساس امنیت باشد. یعنی امید دیگران بودن و حتی امید امام معصوم. عباس یعنی لرزه بر اندام دشمن دین و وطن.

عباس یعنی همه چیز.

7. و عزاداری محرم همراه است با اطعام های میلیونی در سراسر جهان به فقرا و مستمندان، تقویت روح با هم بودن و وحدت ملی، مشارکت در کار خیر و رفاقت در ترویج یاد خوبان و شجاعان واقعی. محرم یعنی شفای جسم و جان از بدی ها و پیوستن به لشکر نور و مهربانی و شجاعت و غیرت.

هر مراسمی هزینه دارد، عزا یا عروسی یا نوروز ملی؛ اسراف حرام است اما برای ترویج فرهنگ مهربانی و شجاعت و وحدت دینی و ملی باید هزینه کرد.

خط زدن آیین های مذهبی و ملی به بهانه های واهی، مانند ویران کردن یک مدرسه عمومی است.

بیایید با ترویج فرهنگ عاشورا، مدرسه ساز باشیم.

لطفا این مطلب را نشر دهید.