گریه بر جهل!!!

شیعه یعنی منطق و عقلانیت.

شیعه یعنی مکتبی که ادعا دارد امامی دارد که او می تواند همه دنیا را به بهترین صورت اداره کرده و انسان ها را به سعادت دنیا و اخرت برساند.

بهترین راه برای از بین بردن این مکتب، نفوذ دادن جهل و نادانی در بین پیروان این مکتب است. یعنی اضمحلال درونی.

قمه زنی، نه دارای منطق عقلی است و نه دارای مستند شرعی.

اما وقتی فردی جاهل باشد، برای کارش آسمان و ریسمان به هم می بافد تا کارش را منطقی جلوه دهد.

مثلا می تواند استدلال کند که اگر کار ما غلط است، پس چرا برخی مسیحیان نیز این کار را می کنند؟

عکس الف

 

یا می تواند، با نقل و استناد دروغین به امامان معصوم، کار خود را توجیه کند. (عکس ب)

 

در حالی که هم اصل کتاب دارالسلام (نام کامل کتاب:دار السلام فی ما یتعلق بالرؤیا و المنام؛ یعنی کتابی که خود نویسنده نیز علت آن را بیان خواب و رؤیا می داند) جای بحث دارد و هم داستان مذکور که بر اساس نقل از برخی کتاب های کشکول (مجامیع) توسط محدث نوری نقل شده است.

داستان دارالسلام مربوط به جلسه روضه نیست؛ بلکه مربوط به وقتی است که در شام سر بریده را در دامن بانویی از بانوان حرم قرار می دهند و امام بی تابی می کنند. در حالی که چنین چیزی علاوه بر ضعف سند، در دلالت نیز با رسالت امام در شام و سیره قرآنی و روایی تنافی فراوان دارد.

حرام های عزاداری .....

برادر بزرگوار؛ من هم مانند تو عزادار سید الشهدا هستم. ولی می خواهم بدانی:

بزرگان اخلاق می فرمایند: مبادا با "لا اله الا الله" غیبت کنی!! چه بسا با ذکر گفتن می خواهی کسی را خوار کنی، این غیبت است و حرام.

برادر عزیز؛
وهن مذهب حرام است.
خون نجس است و نجس کردن حرم اهل بیت (علیهم السلام) با خون ریزی شما حرام شرعی است.
خواندن اشعاری که در شأن خاندان عصمت و طهارت نیست درست نمی باشد.

اگر تو را دوست نمی داشتم برایت از احکام و دستورات دینی خبر نمی دادم. و تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر ...

نعل وارونه ....

یکی از مهم ترین موضوعات که در زیرشاخه موضوع «سبک زندگی دینی» می تواند مورد بحث و مطالعه قرار گیرد، بحث عزاداری در آیین توحیدی اسلام است.

مرگ، امری حق و سنتی الهی است که مؤمن را به لقاء دوستانش در بهشت برین می رساند و بدکاران را به پای چوبه مجازات آخرت می کشاند.
در شرع مقدس برای میت و نیز بازماندگان آدابی تعریف شده است.
غسل، کفن، دفن و نماز میت، تسلیت به بازماندگان و غذا فرستادن برای آنها و نیز توصیه بازماندگان به صبر بر مصیبت و پاره نکردن پیراهن و نخراشیدن صورت و دوری از رفتاری که نشان از غضب به سنت الهی است، تنها گوشه ای از این سبک و شیوه زندگی ایمانی است.

و یکی از فصول این موضوع، می تواند به مراسم های دینی رسمی مانند عزاداری های حسینی اختصاص یابد.
آیا در عزاداری دینی، مؤمن می تواند به بهانه عزادار بودن و غلیان احساسات، حریم حیای عمومی را جریحه دار کند و با اشیاء تیز به خود حمله ور شود؟؟؟؟
یا می تواند اشعاری هرزه مانند "رقاصم و رقاصم ... یا مست مستم" بگوید و حرکات ناموزون با مراسم عزا انجام دهد؟
آیا مسلمانان برای خود سبک عزدارای ندارند که باید مانند بت پرستان بر خار و زغال آخته و داغ راه بروند؟

در روایات فرمودند که مؤمن کاری نمی کند که باعث عیب بر ما اهل بیت گردد.
گریه و عزاداری مؤمنین باید در راستای باور به خداوند و رعایت دستورات او باشد. احساساتی که در بند عقل و ایمان نباشد، نه تنها انسان را به خداوند و اولیاء او نزدیک نمی کند، بلکه چه بسا باعث غضب الهی شود.

قمه زنی در بیان مکتب حقه تشیع

قمه زنی در بیان مکتب حقه تشیع

هزار و اندی سال از حادثه پر از اندوه کربلا می گذرد و هنوز ناله غربت و مظلومیت ائمه معصومین و مکتب والای تشیع، زخم جانکاه سینه ی دینداران حقیقی و آزادگان جهان است.

آنچه بیش از همه در محرم امسال باعث آزردگی خاطرم شد، نه تشنگی امام حسین علیه السلام بود و نه اسارت و غربت 1400 سال پیش اهل بیت (علیهم السلام). براستی غربت سیدالشهدا در عصر معاصر، به مراتب بالاتر از غربت و مظلومیت سال 61 هجری است. در این ایام سوگ و عزا، به مقاله ای با عنوان «مناسک محرم واستیفای حقوق مدرن» برخورد کردم که نویسنده قصد داشت با استناد به حقوق بشر مدرن امروز ـ به اصطلاح خودشان ـ به دفاع از «قمه زنی» بپردازد. دفاع از این رفتار زشت ـ که ممکن است در اثر غفلت و سکوت جامعه دینی به عادت تبدیل شود ـ داغی سترگ بر پیکره ی داغدار مکتب شیعه و منکری بس عظیم است که گناهش به مراتب بالاتر از رفتار کسانی است که جاهلانه مبادرت به انجام چنین عملی می کنند.