وبلاگ شخصی عبدالرضا بختیاروند

صفحه ای برای تعامل بیشتر با طلاب و دانشجویان

وبلاگ شخصی عبدالرضا بختیاروند

صفحه ای برای تعامل بیشتر با طلاب و دانشجویان

وبلاگ شخصی عبدالرضا بختیاروند
بازدید کننده محترم؛
این وبلاگ برای ارتباط و تبادل اطلاعات علمی در زمینه های مختلف با «طلاب و دانشجویان کلاس هایم» بوده و الزاما "منعکس کننده دیدگاه های شخصی من" نیست.
تلاشم بر آن است که به خودم و دیگران یاد بدهم که حق طلب باشیم، هر چند باور به آن دشوار باشد.
برای دریافت فایل ها و اخبار مربوط به کلاس های من، به کانال درسی من به آدرس @darsha14 در پیام رسان های ایتا و تلگرام مراجعه کنید.
صفحه من در روبینو و اینستاگرام @abakhtiarvand
آخرین نظرات
  • ۹ فروردين ۹۶، ۱۹:۱۰ - سید مهدی
    متشکرم

۱۸ مطلب با موضوع «مقالات و نوشته ها» ثبت شده است

جمعه, ۲۷ فروردين ۱۴۰۰، ۱۱:۱۱ ق.ظ

جمهوری اسلامی یا نظام شاهنشاهی

 

تفاوت طرفداری از «جمهوری اسلامی» و طرفداری از «نظام شاهنشاهی».

 

طرفداری از نظام جمهوری اسلامی به معنای طرفداری از همه کارهایی نیست که در زمان زمامداری این سیستم حکومتی انجام می شود.

پس حامیان جمهوری اسلامی، شریک هیچکدام از اشتباهات این نظام سیاسی نیستند.

زیرا بهترین نوع نظام سیاسی در عصر غیبت معصوم، رهبری دینی و اسلامی با تکیه بر رأی مردم می باشد؛ هر چند امکان خطای رهبری و مردم وجود دارد. مانند پیروی از قاعده عقلانی و منطقی در زندگی که چه بسا گاهی به خاطر موانعی، نیل به هدف ناتمام و طولانی مدت شود.

اما طرفداری از نظام شاهنشاهی، حمایت از یک مبنای غلط است. حکومتی موروثی که علاوه بر فقدان نقش مردم در انتخاب رهبران و تصمیمات کلان و غیر کلان، بر پایه استبداد و خواسته های خانواده سلطنتی می باشد.

حمایت از نظام سلطنتی، مستلزم مشارکت در ظلم و شرور این سیستم است، بدون اینکه بهره ای از پیامدهای قلیل خوب این سیستم وجود داشته باشد. مانند پیروی از راه غلط که چه بسا به مقصد برسد، اما توسط هیچ عاقلی توصیه نمی شود.

حکومت فقط برای مردم و حکیمان جامعه است و نه برای شاهان و شاهزادگان.

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۷ فروردين ۰۰ ، ۱۱:۱۱
جمعه, ۱ آذر ۱۳۹۸، ۰۲:۰۷ ب.ظ

رضاشاه و متحدسازی لباس!!!

قصه پرغصه دعوای بر سر لباس و شروع غربزدگی در پوشش از آنجا شروع شد که رضاشاه قلدر طرحی درانداخت برای متحدالشکل کردن لباس ایرانیان؛
در حالی که هر عقل سلیمی می داند که: «نه عدالت همیشه در تساوی است و نه زیبایی همیشه در یکسان بودن».
جهان زیباست به همه تفاوت هایش؛ تفاوت در زمین و آسمان، خشکی و دریا، شیر و مار و پلنگ یا گاو و اسب و بره، آبی و قرمز و زرد و بنفش، لر و ترک و عرب و فارس، شرقی و غربی، چشم روشن و چشم سیاه، ....
همه رنگ ها و زبان ها الهی اند و مقدس؛ و هیچ نژادی بر هیچ نژادی برتری ندارد مگر به تقوا؛ و تقوا نیست مگر احترام به نژادهای دیگر و دوری از نژادپرستی.
قرار نیست سنگ بنایی که رضاشاه بر خلاف اراده الهی گذاشت ما نیز ادامه دهیم؛ بگذاریم هر ایرانی به راحتی با زبان و لباس خودش زندگی کند و هیچ زبان یا لباسی را به عنوان زبان و لباس برتر معرفی نکنیم.
اختلاف در آب و هوای هر سرزمین و تنوع در فرهنگ ها، اقتضای تفاوت در پوشش و سبک زندگی را به دنبال دارد؛ هر ملاک به ظاهر عقلی یا شرعی که بخواهد فراتر از این اقتضا حرکت کند و باعث حرج و سختی شود، مصداقی از حکم جاهلی است که ساحت عقل و شرع از چنین احکامی مبرّاست.
براستی اگر به طور فرض، پیامبر اسلام در ژاپن برانگیخته می شد، مأمور به پوشیدن عمامه و قبای عرب ها می شد؟؟ نوع لباسی که رسول خدا (ص) می پوشید، برآمده از منطقه او بود و نه دستور الهی؛ پس نباید مسلمانی به گونه ای معنا شود که گویا اسلام به عربی گفتن است و لباس عربی پوشیدن؛ مگر در جایی که نص صریح و متقن بر اعتبار چنین مواردی اقامه شود.
اسلام دین نهایی و حضرت محمد (ص) پیامبر همۀ جهانیان است؛ دینی که در ضمن داشتن محکم ترین دستورات برای هدایت به سوی خداوند، به عنوان دین «سهله سمحه» معرفی شده است. پس حد وسط را برگزینیم، نه اجبار به پوشش فراتر از ملاک های شرعی و عرفی و نه خروج از حدود الهی. حدود خداوند دربارۀ پوشش الهی، دارای مرزهای مشخصی است که قرآن و روایات دربارۀ هر مرد و زن بیان کرده اند و هر مسلمانی ملزم به رعایت آن ها است.
پیوست:
سوره روم؛ آیه 22؛ (وَمِنْ آیَاتِهِ خَلْقُ السَّمَوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلاَفُ أَلْسِنَتِکُمْ وَ أَلْوَانِکُمْ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّلْعَالِمِینَ: و از نشانه های الهی، آفرینش آسمان ها و زمین، و تفاوت زبان ها و رنگ های شماست؛ همانا در این امر برای دانشمندان نشانه هایی قطعی است).

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۱ آذر ۹۸ ، ۱۴:۰۷
شنبه, ۷ مرداد ۱۳۹۶، ۱۲:۴۶ ب.ظ

حکمت تدوین قوانین دینی و اجتماعی

حکمت وضع احکام و قوانین دینی و اجتماعی، فقط جلوگیری از آسیب رسیدن به بدن نیست.

احکام فراوانی وجود دارند که رعایت نکردن آنها هیچ ضربه ای به جسم انسان وارد نمی کند، اما دارای منع هستند.

مانند خوردن آب در ظهر ماه رمضان یا خواندن نماز بدون قرائت حمد؛ یا در جامعه انسانی، انجام برخی کارها، جز نبایدهای اجتماعی است، اما هیچ ضربه ای به بدن نمی زند؛ مانند: پوشیدن لباس سفید در مراسم عزاداری در جامعه ایرانی یا استفاده از کلمات ناپسند در جمع خانوادگی یا نوجوانان.

قوانین دینی و اجتماعی، دایره ای وسیع تر از جسم انسان را در نظر گرفته و برای حفظ آداب و رسوم هر جامعه، و مهم تر از آن، محافظت از آرمان هایی مانند آرامش روحی بشر، ترویج و حفظ بنیان خانواده، کمال اخلاق و معنویت، به تبیین باید و نبایدها می پردازند.

پس اگر خوردن حتی یک قاچ از هندوانه دیگران ممنوع است، این به خاطر جسمانی داشتن هندوانه نیست؛ بلکه قرار است حریم مالی افراد حفظ شود.

یا اگر نباید به موی نامحرم نگاه کرد یا بدن او را لمس کرد، حتما به این دلیل نیست که با این نگاه یا لمس، به بدن شما یا او ضربه ای وارد شود؛ بلکه این منع به خاطر آرمان والایی مانند حفظ بنیان خانواده و جلوگیری از سست شدن آن وضع شده است.

اگر همه ادیان آسمانی مانند یهودیت، مسیحیت و اسلام، تأکید فراوان بر حرمت زنا، قمار، شراب، ربا و ... را دارند، ملاک این حرمت ها فقط مراقبت بر سلامتی جسم نیست؛ بلکه باید حکمت آنها را بالاتر از امور جسمانی دانست.

ربا یعنی از بین رفتن روح دردمندی نسبت به دیگران؛ زنا یعنی نبودن حس مسئولیت شناسی نسبت به حریم خانواده؛ شراب یعنی از بین رفتن عقلانیت و حیا؛ قمار یعنی ترویج ولنگاری مالی و تنبلی و هزاران حکمت دیگر که ما از آن غافل هستیم.

ربا حرام است حتی یک ریال آن؛ زنا حرام است حتی با یک نگاه؛ شراب حرام است حتی به یک قطره.

آیا می توان گفت: هزار تومان دزدی خوب است و چند میلیارد آن بد؟؟ نسبی بودن بدی گناه، یعنی از اول بگویید: هیچ گناهی بد نیست.

مجاز دانستن یک قطره شراب، یک بار زنا، یک بار دزدی در سال، یک بار اختلاس، یک بار قتل، یک روز بی حجاب آمدن در خیابان و ... یعنی به استهزا گرفتن وضع قوانین و حرکت به سوی جامعه بی قانون.

لطفا خودمان را فریب ندهیم؛ رسیدن به سعادت فردی و اجتماعی در گرو وضع قانون و رعایت آن است. بدون رعایت قانون هایی که مبتنی بر دستورات الهی و نظریات کارشناسان است، اندیشه سعادت جامعه، آرزویی پوچ خواهد بود.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۷ مرداد ۹۶ ، ۱۲:۴۶
چهارشنبه, ۱۲ آبان ۱۳۹۵، ۱۱:۴۲ ق.ظ

روز جهانی کورش، حقیقت یا دروغ ؟

روز جهانی کورش، حقیقت یا دروغ ؟


پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تقریباً ده سالی است که از روز ۲۹ اکتبر، مصادف با ۷ آبان، به عنوان «روز جهانی کوروش بزرگ» یاد می‌شود. این موضوع، هم در فضای مجازی و هم در دنیای حقیقی، در سطحی وسیع مطرح گشته و می‌گردد، و چنان پیرامون آن با آب و تاب سخن گفته می‌شود که هرگونه «زیر سؤال بردن» آن مصداق «وطن‌فروشی» و «خیانت» شمرده می‌شود! برخی متعصبانه چنان بر نام و یاد این روز، اصرار می‌ورزند که به هیچ کس فرصت نقد و بررسی نیز نمی‌دهند. اما به راستی «روز جهانی کورش» در کدام سازمان و یا نهاد رسمی بین‌المللی ثبت شده است؟ آیا ادعای جهانی بودنِ Cyrus day درباره 29 اکتبر صحیح است؟ یا ناشی از توهماتِ عده‌ای سرخورده و بیمار است؟!


پاسخ این است که در هیچ یک از تقویم‌ها و گاهشماری‌های رسمی بین‌المللی، ابداً نامی از روز جهانی کورش وجود ندارد! هیچ یک از سازمان‌ها و نهادهای جهانی هیج روزی را به نام «کورش بزرگ» نامگذاری نکرده‌اند. لذا هر آنچه درباره‌ی این روز گفته می‌شود صرفاً ناشی از توهمات و تخیلات عده‌ای از سران جریان باستان‌گرایی است که برای ارضاء سرخوردگی‌هایشان دست به چنین جعلیاتی می‌زنند.

اکنون نگاهی به تارنمای رسمی سازمان ملل متحد (United Nations) و سازمان یونسکو (Unesco) می‌اندازیم و روزهای جهانی ثبت شده (International Days) را بررسی می‌کنیم. تصویری از سایت رسمی سازمان ملل متحد:

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۲ آبان ۹۵ ، ۱۱:۴۲
يكشنبه, ۹ آبان ۱۳۹۵، ۱۲:۱۰ ق.ظ

سجده بر شاه: سجده بر بردگی

مگر نه اینکه می گویید این شاه کشورگشای خفته در خاک، خداپرست بوده است؛ آیا کدام خدا اجازه می دهد که بر مقبره سجده کنید؟

سجده بر قبر پیامبر و امام معصوم نیز حرام است؛ تا چه رسد سجده بر انسان های دیگر.

امام علی (ع) فرمود: خداوند تو را آزاد آفرید، پس بنده دیگری مباش.

به نظر من، دو بردگی از همه بردگی ها فضاحت بار تر است،

یکی بردگی جهل و دیگری بردگی شاهان کشورگشا.

 

این سجده یعنی هنوز هم من تشنۀ سلطه شاهانی هستم که بدون رأی مردم و تنها بر اساس زور و قدرت و خاندان به سلطنت می رسیدند.

طرفداری از نظام شاهنشاهی، یعنی طرفداری از سیاست ماکیاولی، یعنی طرفداری از بردگی، طرفداری از چپاول ثروت ها و قدرت بدون پرسش.

کاش کمی می فهمیدم.

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۹ آبان ۹۵ ، ۰۰:۱۰
جمعه, ۷ آبان ۱۳۹۵، ۱۲:۳۳ ب.ظ

گریه بر جهل!!!

شیعه یعنی منطق و عقلانیت.

شیعه یعنی مکتبی که ادعا دارد امامی دارد که او می تواند همه دنیا را به بهترین صورت اداره کرده و انسان ها را به سعادت دنیا و اخرت برساند.

بهترین راه برای از بین بردن این مکتب، نفوذ دادن جهل و نادانی در بین پیروان این مکتب است. یعنی اضمحلال درونی.

قمه زنی، نه دارای منطق عقلی است و نه دارای مستند شرعی.

اما وقتی فردی جاهل باشد، برای کارش آسمان و ریسمان به هم می بافد تا کارش را منطقی جلوه دهد.

مثلا می تواند استدلال کند که اگر کار ما غلط است، پس چرا برخی مسیحیان نیز این کار را می کنند؟

عکس الف

 

یا می تواند، با نقل و استناد دروغین به امامان معصوم، کار خود را توجیه کند. (عکس ب)

 

در حالی که هم اصل کتاب دارالسلام (نام کامل کتاب:دار السلام فی ما یتعلق بالرؤیا و المنام؛ یعنی کتابی که خود نویسنده نیز علت آن را بیان خواب و رؤیا می داند) جای بحث دارد و هم داستان مذکور که بر اساس نقل از برخی کتاب های کشکول (مجامیع) توسط محدث نوری نقل شده است.

داستان دارالسلام مربوط به جلسه روضه نیست؛ بلکه مربوط به وقتی است که در شام سر بریده را در دامن بانویی از بانوان حرم قرار می دهند و امام بی تابی می کنند. در حالی که چنین چیزی علاوه بر ضعف سند، در دلالت نیز با رسالت امام در شام و سیره قرآنی و روایی تنافی فراوان دارد.

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۷ آبان ۹۵ ، ۱۲:۳۳
دوشنبه, ۳ آبان ۱۳۹۵، ۱۲:۴۶ ب.ظ

رقص کینه های شیطانی


این همه عجله برای انتقام از کدامین خون یا ارث به تاراج رفته است؟

هنوز در حد یک اتهام بیشتر نیست؛ شاید درست باشد و شاید هم غلط؟

اما قطعا این غلط است که ما به خاطر جرم در دست بررسی یک فرد، جامعه ای را متهم کنیم.

این غلط است که ما بگوییم همه دندانپزشک ها خطاکارند چون فلان دندانپزشک احتمالا خطا کرده است؛ یا به خاطر یک مهندس مجرم همه جامعه مهندسین را مجرم بدانیم.

جامعه دین و دینداران یکی از باسوادترین و پاک ترین جوامع بشری است. جامعه ای پر از انسان هایی که مقامات علمی و معنوی بالا دارند و نام دانشمندانشان در فلسفه و فیزیک و شیمی و طب و ... زبانزد همگان است. مهربان ترین افراد به خانواده هایشان هستند و نام بسیاری از آنها در لیست خیرین مدرسه ساز، کمک به ایتام، اطعام به نیازمندان و ... به چشم می خورد.

جامعه دینی و قرآنی ما مفتخر است به جانبازانی که به خاطر جان و ناموس من و تو ایرانی، از جوانی و سلامت جسمشان گذشتند. برخی نیز به جرگه شهدا پیوستند تا سندی باشند بر تارک تاریخ که شاگرد و معلم قرآن به بزرگی و عظمت یاد شوند.

براستی هر کدام از ما که اهل ارتباط با جامعه دینی باشیم، چند مؤمن نیکوکار و مهربان را می شناسیم؟ افرادی که بسیاری از آنها به خاطر اخلاصشان در گمنامی به سر می برند.

حساب آنهایی که می شناسیم و نمی شناسیم چند هزار یا چند میلیون نفر می شود؟

گناه تهمت زدن و به تمسخر گرفتن این همه انسان، چه ثواب و فضیلت بزرگی به دنبال دارد که برخی اینگونه برای رسیدن به آن پاداش از هم سبقت می گیرند؟

کسی کار زشت را تأیید نکرده و نمی پسندد، اما باید بدانید که کار زشت فقط چیزی نیست که شما آن را نیزه کرده و بر قلب جامعه دینی می کوبید.

این نیز بد و بسیار بدتر است که قبل از اثبات جرم یک فرد، همچون گرگی کینه ورز به عزت و شخصیت او و دوستانش حمله ور شویم. آیا به دنبال خالی کردن کدام عقده نهفته و کینه کور هستیم؟ اگر بر این پندارهستیم که وجدانمان آسیب دیده و از انجام کار زشتی برآشفته شده ایم، به خودمان یاد بدهیم که زشتی با زشتی پاک نمی شود.

محکوم کردن زشتی توسط رسانه هایی که حامی شدید فحشا و همجنس بازی هستند و اینها را آزادی های یواشکی بشر می دانند، بیشتر از آنکه حقیقت طلبی و دفاع از ستمدیده ای باشد، جوک و لطیفه ای است که مادر بچه مرده را نیز می گریاند.

شیطان خواه بخندد خواه بگرید، شیطان است. نه با او بخندیم و نه با او بگرییم.

 عبدالرضا بختیاروند/ استاد حوزه علمیه قم و معلم قرآن

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۳ آبان ۹۵ ، ۱۲:۴۶

همیشه با آغاز محرم، سیل شبهات علیه این «همایش بزرگ خداپرستی و انسان دوستی» نیز شروع می شود.

شبهاتی خالی از استدلال، و معمولا پر از تحریکات متعصبانه توخالی.

مراسم عزاداری امام حسین و یارانش، همایشی است سالانه برای اینکه زیبایی های الهی و انسانی، هر ساله تکرار شوند و در گذر زمان و زندگی روزمره گم نشوند:

1. ما برای «علی اصغر شش ماهه» گریه می کنیم که بگوییم نباید کودکان را از حق زندگی و نعمت های خدادادی محروم کرد. امام حسین فرمودند اگر به من رحم نمی کنید، به این طفل صغیر رحم کنید؛ اما شهادت علی اصغر نشان داد که کودکان نیز از جنون شهوت مقام پرستی یزیدیان در مصونیت نیستند. همان چیزی که امروز در مورد کودکان یمن و عراق و سوریه و.... می بینیم.

گریه برای علی اصغر یعنی گریه برای همه کودکان جهان که در گرسنگی و بی آبی، گرفتار ظلم استکبار جهانی هستند.

2. دوستداران امام حسین (ع)، هرساله همایش «ظلم ستیزی» دارند. همایشی به معنای خط زدن «بی تفاوتی».

بزرگترین درد یک جامعه آن است که افراد نسبت به ظلم ستمگران بی تفاوت باشند. نسبت به بدی ها سکوت کنند و با این سکوت راه را برای فربه شدن ستم و از بین رفتن مظلوم هموار سازند.

ظاهرش سینه زنی، زنجیرزنی و کوبیدن بر طبل و سنج است، اما باطن آن مشت ها و ضرباتی است که بر پیکره ظلم و کنار آمدن با ظالم زده می شود.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۳۰ مهر ۹۵ ، ۰۰:۱۳
سه شنبه, ۲۳ تیر ۱۳۹۴، ۰۷:۲۱ ق.ظ

شخصی یا اجتماعی بودن موضوع حجاب

بسم الله الرحمن الرحیم

شخصی یا اجتماعی بودن موضوع حجاب

واژه «قُل» با معنای فارسی «بگو»، بیش از سیصد بار در قرآن کریم تکرار شده است. مضمون اموری که پیامبر خدا، با امر «قُل» مأمور به بیان و گفتن آن به دیگران شده است، شامل هر سه دسته از مسائل اصلی دین می باشد. حال ممکن است در یک آیه، به گفتن هر سه مضمون اعتقادی، اخلاقی و احکام اشاره شده باشد؛ مانند آیه 151 سوره انعام: «قُلْ تَعالَوْا أَتْلُ ما حَرَّمَ رَبُّکُمْ عَلَیْکُمْ أَلاَّ تُشْرِکُوا بِهِ شَیْئاً وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً وَ لا تَقْتُلُوا أَوْلادَکُمْ مِنْ إِمْلاقٍ نَحْنُ نَرْزُقُکُمْ وَ إِیَّاهُمْ وَ لا تَقْرَبُوا الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ وَ لا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتی‏ حَرَّمَ اللَّهُ إِلاَّ بِالْحَقِّ ذلِکُمْ وَصَّاکُمْ بِهِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُون‏» و یا اینکه امر به گفتن هر مسأله دینی، به صورت تفکیک شده و در یک آیه مستقل بیان شده باشد.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۳ تیر ۹۴ ، ۰۷:۲۱
سه شنبه, ۱۲ خرداد ۱۳۹۴، ۰۴:۰۰ ق.ظ

عدم توانایی بر شناخت کنه ذات خداوند

می گفت من به خداوند باور ندارم؛ چون ماهیت او برای من مجهول است.

کاغذ نوشته ای به او دادم و پرسیدم: آیا قبول دارید این نوشته ها نویسنده ای دارد؟

گفت: آری؟

گفتم: نویسنده ی این جملات مرد است یا زن؟ قدکوتاه است یا قد بلند؟ در چه سالی و در چه کشوری به دنیا آمده است؟

گفت: نمی دانم!

گفتم: تو که ماهیت نویسنده ی این کلمات را نمی دانی، پس چگونه باور داری این نوشته ها نویسنده دارد؟ خداباوران نیز بیش از این نمیگویند. آنها عقیده دارند که این دنیا مانند کتابی است با داستان ها و نکات علمی فراوان که قطعا نمی تواند بدون نویسنده و کارگردان باشد. اما ماهیت نویسنده چگونه است، هنوز بر ما مشخص نیست.

امام علی علیه السلام که از پاک ترین و بزرگ ترین موحدان تاریخ و امام شیعیان است می فرماید:

خداوند، عقل را از مقدار واجب شناختش محروم ننموده است؛ در حالی که کنه و حقیقتش بر انسان ها پوشیده است. یعنی ما می دانیم خدایی هست، اما حقیقتش هنوز بر ما شناخته نیست. (نهج البلاغه)

و این جمله برای اندیشمندان خیلی سخت نیست. زیرا ما انسان ها هنوز ماهیت خیلی چیزها مانند صدا و نور و ... را نمی دانیم. اما باور داریم که نور هست. در مسأله چگونگی ابصار (دیدن اشیاء بوسیله چشم) اختلاف های علمی وجود دارد. اما همه باور دارند ما می توانیم ببینیم. پس عدم شناخت کامل نسبت به یک موجود، دلیلی بر عدم وجود آن نیست. بلکه می دانیم هست، اما چیستی اش مجهول است. باشد تا شناخته شود.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۲ خرداد ۹۴ ، ۰۴:۰۰