[شیخ بهائی] می‏گوید: «نیت، تنها آن نیست که کسی در ذهن یا با زبان بگوید مثلاً «قربة إلی الله» نماز می‏گزارم یا روزه می‏گیرم و معانی این الفاظ را از ذهن خود بگذراند، زیرا این‏گونه اعمال، حرکت زبان و حدیث نفس است. نیّتی که در اعمال معتبر است، برانگیخته شدن نفس و میل و توجه آن به سوی هدف مقصود و پرواز روح است؛ همانند مرغی که از درختی پرواز می‏کند و از آن فاصله می‏گیرد و این انبعاث، میل و پرواز اگر در نفس نباشد، با الفاظ خاص و تصوّر معانی آن به دست نمی‏آید؛ همانند انسان سیری که بگوید غذا می‏خواهم؛ ولی حرکتی و میلی به طرف غذا نداشته باشد؛ برای چنین انسانی غذایی حاصل نمی‏شود».

مثلاً اگر مدرّسی به جهت حبّ شهرت، اظهار فضیلت و اقبال مردم به تدریس بپردازد، هرچند هنگام شروع درس، بگوید: قربة الی الله تدریس می‏کنم، باز نیت او جلب توجه مردم است و تقرّبی به سوی حق ـ تعالی ـ ندارد؛ همچنین در نماز نیز تا هنگامی که انسان در مسائل دنیا غوطه‏ور است و در طلب آن‏هاست، نمی‏تواند قلب خود را متوجه خدا کند و این شخص نیز مانند فرد سیری است که می‏گوید اشتها به غذا دارم؛ ولی به طرف آن نمی‏رود و به سخن دیگر، این‏گونه افراد به حمل اوّلی در نماز نیت دارند؛ اما به حمل شایع از آن غافل‏اند.[استاد جوادی آملی، تسنیم، جلد 18 -  صفحه 74]